Εμμανουήλ Ροΐδης - Η Πάπισσα Ιωάννα
Ενώ έλεγε ταύτα ο Θεωνάς, ο λειτουργών έκοπτε και δεύτερον άρτον, ον μετέβαλλεν εις «σώμα της Παρθένου», της οποίας την πραγματικήν παρουσίαν εν τοις μυστηρίοις επίστευον οι τότε ανατολίται, αφού μάλιστα ημέραν τινά, ενώ εξεφώνει ο ιερεύς το «Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου», μετεμορφώθη αίφνης ο άρτος της προθέσεων εις ορατήν Παρθένον, κρατούσαν τον Υιόν εις τας αγκάλας. Οι δε λοιποί άρτοι καθιερώθησαν εις τον Άγ. Ιωάννην τον Βαπτιστήν, τους προφήτας, τους μάρτυρας και τους άλλους αγίους· μετά τούτους εγένετο μνεία και των ζώντων ήτοι του αρχιεπισκόπου, των ιερέων, των ευεργετών της Εκκλησίας και άλλων· αφού δε πάντες έλαβον την ανήκουσαν μερίδα του θυμιάματος, ως πρότερον εν τω αυτώ ναώ κατά την εορτήν του Θησέως, εθυμίασεν ο Διάκονος την Aγίαν Τράπεζαν και τον Αστερίσκον, μετά δε ταύτα εψάλη το «εκ βαθέων» και έπειτα...
Αλλά περιττόν νομίζω, αναγνώστα, να ακροασθώμεν μέχρι τέλους την λειτουργίαν, ήτις άλλως ήτο ως και σήμερον βυζαντινή, και τοιαύτη κατά του Καθολικούς θέλει διαμένει προς τιμωρίαν του σχίσματος εις άπαντας τους αιώνας, ανεπίδεκτος εκπολιτίσεως και προσκολλημένη εις τους τύπους του μεσαιώνος, ως το οστρείδιον εις τον βράχον.
Οι δε Γερμανοί εθαύμαζον το μήκος της ατελευτήτου εκείνης ιερουργίας, ήτις ήτο επιτομή της επιτομής της Συνάξεως του Αγ. Ιακώβου, αλλά και οι απόγονοι του Περικλέους εθεώρουν μετ’ απορίας τους δύο εκείνους ξένους, ως ο φυσικοϊστορικός περίεργόν τι του ζωϊκού βασιλείου προϊόν, μη δυνάμενοι να συμβιβάσωσι το ράσον των μετά του αγενείου προσώπου και της βραχείας κόμης. Άμα δε ετελείωσεν η τελετή και έλαβεν έκαστος το αντίδωρον, εσχηματίσθη περί τα δύο τέκνα της Δύσεως πολυκέφαλος κύκλος περιέργων, εξεταζόντων αυτούς από κορυφής μέχρι των ποδών και πάντων ερωτώντων, πόθεν ήσαν και πώς μοναχοί όντες δεν ησχύνοντο να κόπτωσι τα γένειά των και, το αποτροπαιότατον, να φορώσιν εσώβρακον, όπερ εθεωρείτο υπό των ανατολιτών καλογήρων ως ασυγχώρητος μαλθακότης.
Η Ιωάννα και ο Θεωνάς μόλις επρόφθανον αποκρινόμενοι εις τας παντοίας ταύτας ερωτήσεις, ενώ η περισφίγγουσα αυτούς ανθρωπίνη άλυσος καθίστατο τοσούτω στενή, ώστε και η αναπνοή αυτών ήρχιζε να στενοχωρήται, οι δε Φρουμέντιος, όστις ούτε ελληνικά εννόει ούτε είχε πολλήν υπομονήν, επειράτο ήδη ν’ ανοίξη δίοδον διά των γρόνθων, ότε καλή τύχη προφθάσας ο επίσκοπος ηλευθέρωσεν αυτούς, επιπλήξας το ποίμνιον διά την αδιακρισίαν του. Παραλαβών έπειτα τους δύο ξένους επί του αρχιερατικού φορείου του, βασταζομένου υπό οκτώ νεοφωτίστων Βουλγάρων, οίτινες υπηρέτουν ως ίπποι την Αυτού Μακαριότητα, μετέφερεν αυτούς εις την παρά τους πρόποδας της Ακροπόλεως επισκοπήν, όπου πολύοψον συμπόσιον είχεν ετοιμασθή προς πανηγυρισμόν της αναστηλώσεως των εικόνων.
Διαχειριστης : 29 Μαιου 1453...η μεγαλη προδοσια ...η αποφρας ημερα...εαλω η πολης...η αρρωστημενη θεοκρατια η απληστια...που φαινομενικα κερδισε...στην ουσια εχασε...ομως ...και τωρα...ειναι προς το τελος...η Ελλαδα μπορει και στεκει στα ποδια της...οι Ελληνες-δες εχουν μνημη και δεν ξεχνουν...ο ηρωικος Παλαιολογος...και οι προδοτες...της εκκλησιας...ολοι οι Ιστορικοι της εποχης εδειξαν ...τους προδοτες....ακομα και ο Φραντσης δεν μπορεσε και δεν θελησε να κρυψει την αληθεια...
εβαλα αυτο το αποσπασμα απο τον Ροιδη...αυτον τον δαιμονιον...που τους διεσυρε διεθνως...σε μια δυσκολη εποχη...αυτα τα περιεργα οντα ..που μονο το Ελληνικο Κρατος απο ολην την Ευρωπη τους πληρωνει ακομα...οχι για πολυ ακομη...τους δοθηκε μια ευκαιρια ...προσφατα να δουν την πραγματικοτητα...
και την πεταξαν...πως να αλλαξουν..μετα 1700 χρονια..με τοσο φανατισμο ..και υποκρισια...
μπορει να χαθηκε ...η πολης...αλλα η Αθηνα ..ηταν ειναι και θα ειναι η πρωτευουσα του Ελληνισμου...
οταν λεμε χαθηκε ..η πολης ο Ποντος ειναι τροπος εκφρασης...τιποτα δεν εχει χαθει...δεν θα επεκταθω..δεν ειναι η καταλληλη στιγμη...
σημερα ειναι ημερα μνημης...για τους πεσοντες της πολης..και τον ηρωικο Παλαιολογο..
λιγο πολυ ολοι-ες γνωριζουν την Ιστορια...
λαθη καιπροδοσιες που δεν πρεπει να επαναληφθουν...
